Вершы беларускіх паэтаў. Вершы пра хлеб на беларускай мове


Пятрусь Броўка - Хлеб — Кароткі змест / Краткие содержания

     I

Смачны хлеб працавіты. Сейбіт ходзіць палямі, – Сыпле, сыпле ён жыта Залатымі дажджамі.

Пяць гадоў, можа, болей, Як не быў тут, напэўне, Праслаўляе ён поле I ліповую сеўню.

I агні на рабінах З баравое паляны, I красуню-дзяўчыну, Што так лешыць старанна.

Што саломкаю меціць Шлях ці голлем зялёным, I да долу хінецца З урачыстым паклонам.

Прамільгнуць светлякамі Зерні з ветрам імкліва – Пакладуцца радамі На пуховую ніву.

А дзе зернета пала – Шум калоссяў здаецца. Што вясёлка, зайграла Сёння ў сейбіта сэрца.

Бо сваімі рукамі Засявае палетак, – Колькі год між баямі Ён памарыў пра гэта.

Колькі раз ў завіруху Чуў узрушаны голас – Гэта шэптам, на вуха, Гаманіў яму колас.

Між агню франтавога, Між гарматнага грому – Быццам зваў да жытнога, Да далёкага дому.

Як хацеў ён, да болю, Той паслухацца рады, Ды салдацкае поле Узнімалі снарады.

Ды салдацкае поле Кулямёты аралі, Ды салдацкае поле Кулі скрозь засявалі.

Да далёкае Эльбы Гнаў чужынцаў наш сейбіт I вярнуўся дахаты, Зноў да жытніх зярнятаў.

Вось ён ходзіць палямі, Па прасторах шырозных, – Нібы ў кнізе, радамі Роўна леглі барозны.

Сыпне горсць залатую, Восень звонкую збудзіць, Вецер з бору цалуе Расхрыстаныя грудзі.

Чырванеецца неба, Чырвань з краю да краю. На вільготную глебу Мякка ногі ступаюць.

Сейбіт марыць, ды годзе, Быццам хвіляю тою, Дзе ён толькі ні пройдзе, – Войска ўстане сцяною.

Ды, не знаючы зморы, Сее дбала і многа – Сонца села за борам, Сеў і ён ля дарогі.

Нахіліліся травы Перад захадам сінім. Сейбіт глянуў ласкава На красуню дзяўчыну.

Ды сказаў ён з усмешкай: – Ты ляшыла са спрытам, Не забудзься на сцежкі, Дзе мы сеялі жыта!  

     II

Быццам кроў, журавіны Чырванеюць між лозаў, Адплыло павуцінне, Пажаўцелі бярозы.

Замаркотнелі далі, Абляцелі крушыны, Толькі зерні ўставалі Там, дзе сейбіт іх кінуў.

Як бы выраслі крыллі У зярнят за плячамі, Як бы поле прабілі Скрозь яны аганькамі.

Сейбіт прыйдзе з надзеяй, Паглядзіць, усміхнецца, Быццам там ён пасеяў Свой кавалачак сэрца.

Падышоў па загоны I ў глыбокую восень – Хваляй, морам зялёным Жыта скрозь разлілося.

Падышоў, як заранка Поле скрозь ахінула, Падышоў, калі ранкам Срэбра рунь закранула.

Ці то сам напрарочыў Ён пра тую хвіліну, Бо на руні аднойчы Зноў сустрэўся з дзяўчынай.

Шчыра з ёй прывітаўся Ды нясмела спытаўся: – Ці не поле жытное Нас так вабіць з табою?

А дзявочыя бровы Узляцелі, што крылы, Адказала сурова: – Я каралі згубіла!  

     III

З пушчаў, з даляў сасновых Палі белыя стрэлы, На палоззях ліповых I зіма прыляцела.

Як бы ўсім на пацеху Упрыгожыла хаты, – Аж па самыя стрэхі Абляпіла іх ватай.

Дрэў бухматае голле Замяла, запушыла, – Рунь зялёную ў полі Абрусамі накрыла.

Снежань сцягі развесіў, Глянуць радасна, люба. Ходзіць сейбіт на лесе, Сосны валіць для зруба.

Бор, як сонца усходзіць, Быццам срэбрам заліты, Толькі з думак не сходзіць Пад завеямі жыта.

Рунь цяпер пад снягамі Не праб’ецца да вонку, Ды якая начамі У жытоў за гамонка?

Так ідзе ён ды марыць Ад сасны да сасёнкі, Адгукнецца гушчарам Ён сякераю звонкай.

Вецер песню зайграе, Ён успомніць дзяўчыну Ды сябе прыгадае З ёй у новай хаціне.

Дні прабеглі за днямі За работаю плённай, – Зруб узняўся вянцамі Аж па голаву клёну.

Хто ні йдзе, – прывітае, Гляне радасным вокам. А за рэчкай, над гаем Сонца стала высока.

Ветры скрозь разышліся Ад вясны пасланцамі, Снег са ўзгоркаў скаціўся Аж на дол ручаямі.

Птушцы ў небе раздолле, Разляцеліся роем... Закупнела па волі, Зашумела жытное.

Стала вышай ўзнімацца, Што дружына якая, – Сейбіт гляне, ад шчасця Быццам сам вырастео.

Неяк раз раніцою Сэрца ў грудзях заныла: Зноў угледзеўся з тою, З той, што жыта ляшыла.

Глянуў дзеўчыне ў вочы, Пакланіўся няўдала: – Гэта поле, як хочаш, I цябе счаравала.

Твар яе заружовеў, Што знайсці за прычыну?.. Адказала тры словы: – Я згубіла хусціну!  

     IV

Загудзела, як трэба, Жыта скрозь галасамі, Заглядзелася ў неба Да аблок каласамі.

Будзе хлеба багата, Жыта стала сцяною, Светла сейбіта хата. Светла смольнай сасною.

Студня з гонкім асверам Цэлы дзень размаўляюць, У раскрытыя дзверы Да сябе запрашаюць.

Ну, чаго яшчэ болей – Ўсё наладжана быццам! Гаспадар жа на полі, Аднаму не сядзіцца.

Раніцою і ўпрыцем, Толькі час выпадае, Ходзіць сцежкамі ў жыце Ды кагосьці чакае.

Не ляжыцца, не спіцца, Што ж магло гэта стацца? А ўжо скрозь завушніцы На калоссях дымяцца.

А ўжо скрозь налітое Жыта шэпча вясёла, Дзе-нідзе галавою Паглядае да долу.

Сейбіт ходзіць лагчынай, Штосьці сэрца скарыла... Бачыць, ходзіць дзяўчына, Як бы нешта згубіла.

Ціха крочыць па сцежцы, Васілёчкі трымае... Значыць, вось каго сэрцу Доўга так не хапае!

Падышоў вінавата Ды сказаў ёй з душою: – Не кажы мне пра страту – Усё знайшоў я з табою!  

     V

Жыта звесіла шыю, Каласы зашапталі, Каласы медзяныя Шмат цяжэйшымі сталі.

Вецер, быццам калыску, Усё жытное гайдае, Што, схіліўшыся нізка, Да зямлі прыпадае.

Нельга, Нельга марудзіць, Бо заплача слязамі, Выйшлі з песняю людзі, Са жняяркай, з сярпамі.

Як аглянуць іх вокам – Можа, сотня ці болей, А шырока, шырока, Ты, калгаснае поле!

Выйшлі людзі на працу, А між імі са спрытам Два сярпы зіхацяцца, Тых, што сеялі жыта.

Жыта іхнія ночы Між усіх распазнала: Гэта іх яно ўночы Ад вятроў прыкрывала.

Колькі ў цемры глыбокай Чула любых размовы Ды схавала далёка Іх таемныя словы.

Роўна, роўна радамі На шырокай лагчыне Усцілаюць снапамі Поле сейбіт з дзяўчынай.

Між сабой размаўляюць, Добра ім, як ніколі. Ставяць бабкі і знаюць – Тут з’яднала іх доля.

А як выйшлі дадому Познім, змрочлівым часам, Нізка полю жытному Пакланіліся разам.  

     VI

Каласы адспявалі, Іх пажалі, сабралі, Бараду завязалі Ды дажынкі згулялі.

Сейбіт меў асалоду – Жыта слаўна ўрадзіла! Дзе б ні быў ён, заўсёды Зерне з ім гаманіла.

Ён глядзеў гаспадарна, Браў на спробу рукою, Як ішло з малатарні, Быццам золата тое.

Як выносілі з току, На калёсы грузілі, Як займалі шырока Ветраковыя крылы.

Што, заняўшы паўнеба, Раскруціліся спорна, – Новым, ліпеньскім хлебам Запыліліся жорны.

А як зносіў па сходнях Мех за мехам ён дбала, Як улетку, апоўдні – У спіну прыгравала.

У жыцці сваім, мусіць, Так не быў ён багаты, – З поўным возам вярнуўся Да уласнае хаты.

А назаўтра сышліся Людзі ў хаце прыбранай, Караван задыміўся На абрусе ільняным.

I ўся вуліца чула Iхні гоман шчаслівы... Ўсім у твары дыхнула Спелай,

жытняю нівай.

Мабыць, гэтак ніколі, Як тады,

не спявалі,

I да самае столі Чаркі ўсе падымалі.

Быў між імі адзіны, Быццам сонцам абліты. А сядзеў ён з дзяўчынай, З той, што сеялі жыта!

karotkizmest.by

Читать онлайн "Песня пра хлеб" автора Вярцінскі Анатоль - RuLit

Анатоль Вярцінскі.

Песня пра хлеб

1

Кружыцца ў скверы кляновае лісце.

Як быццам шукае яно сабе выйсце,

як быццам не можа ніяк змірыцца,

што будзе мець справу яно з зямліцай, -

на сонцы не будзе больш красавацца,

на ветры не будзе больш хвалявацца.

Кружыцца першае лісце кляновае.

Стаіць у скверы ціш вераснёвая.

А ўверсе - воблачка, над скверам сінь...

Вітаю цябе, мой слаўны верасень!

Ты той жа ясны, ледзь-ледзь засмужаны,

ты той жа вясёлы, ледзь-ледзь засмучаны.

Цябе з тваёй кожнаю прыкметаю

я добра помню, добра ведаю.

Дзяцінства ніхто не забудзе ніколі.

А ты быў мне лепшым сябрам па школе.

Хіба не ты, прыветны і сонечны,

ранкам якраз такім, як сённяшні,

для нас адчыняў усе дзверы школьныя,

будзіў званкамі ціш навакольную.

І нечым яшчэ ты запомніўся, верасень.

Ці то цішынёй на азёрным беразе,

ці спелай антонаўкай ды аскомінай,

ці, можа, водарам хлебным з коміна?

Такую прыкмету не забудзеш,

як школьны званок, яе помніць будзеш.

Ціш вераснёвая як нельга лепей

напомніць аб тым, аб бацькоўскім, хлебе.

Напомніць лісце вось гэта кляновае,

Што кружыць, шукае месца новае.

Яно не можа не напомніць,

сэрца ўспамінам не напоўніць.

2

Кружыцца ў скверы кляновае лісце,

якое збіраў я пад хлеб калісьці

(парой замянялі яго і аерам).

І толькі прайду я асеннім скверам,

зноў буду думаць аб колішнім хлебе.

Аб хлебе, што рос не ў алтайскім стэпе,

не ў слаўных краях тых, на землях цалінных,

а вырашчан што на суглінках ды глінах,

на ніве, дзе ведаю кожны камень,

маімі бацькамі ды землякамі.

Аб хлебе я думаю самым звычайным,

які нават жалі сярпом, не камбайнам,

які з поля везлі калёсным ходам,

які малацілі з конным прыводам,

які потым чысцілі арфай ля клеці,

якога цярпліва чакалі мы, дзеці.

Здаваўся тады ён лепшай ядою,

калі яго есці з соллю й вадою.

Нас дзед падахвочваў:

«Хлеб, соль і вада -

вось маладзецкая яда».

3

Хіба забудзеш калі гэты момант!..

Ураз заціхае дзіцячы наш гоман.

Стаіць цішыня незвычайная ў хаце.

Збіраемся дружна мы ўсе каля маці.

Мы бачым адны толькі матчыны рукі,

адны яе рукі, адны іх рухі.

А маці з сваёй урачыстай усмешкай

нізка схіляецца над дзежкай

(над той, на якое сядзела нявестай).

Яна расчыняе хлебнае цеста.

Цеста мясіла яна кулакамі,

сценкі дзяжы абірала рукамі,

вады падлівала, мукі падсыпала.

І нам было клопатаў тут нямала.

Былі мы ў мінуту гэтую рады

выканаць матчыны ўсе загады.

Мы ёй памагалі рукаў закасваць,

муку падсыпаць па яе заказу,

хусцінку мы ёй папраўлялі ахвотна

ці лоб выціралі матчын потны.

Было урачыста і ціха ў хаце -

хлеб з новага жыта ўчыняла маці.

4

Усё захавалі памяці ветры.

Я водар рашчыны чую ў паветры.

Я столькі ўдыхаў колісь гэтага водару!..

Хадзіла ў дзяжы рашчына ходарам.

Хадзіла-брадзіла хлебнае цеста.

Было ў дзяжы яму, цесту, цесна.

Яно шапацела, прасіла ходу,

хацела вырвацца на свабоду.

Ды коўдра яго закрывала шчыльна,

сачыла яна за рашчынаю пільна.

І вось, пашаптаўшыся аб нечым ціха,

яно знаходзіла ўсё-ткі выхад.

Яно запаўняла тады ўсю хату

водарам хмельна-кіславатым.

І ён пабіваў да самага рання

пах адцвітаўшых гваздзік і герані,

якія раслі каля самага дома.

П'яніў ён дзіцячую свядомасць,

спаць не даваў нам да паўночы.

Калі ж мы нарэшце заплюшчвалі вочы,

нам сніліся казачныя караваі,

сніўся хлеб новага ураджаю.

5

Назаўтра мы ў лес сабіраліся рана,

выконвалі матчын наказ старанна.

Яна напярэдадні нам казала:

«Каб заўтра, дзеці, хлеб пёкся удала,

па лісце кляновае раніцай збегайце».

Мы іншы раз прачыналіся б нехаця.

А тут была справа іншага роду, -

яна абяцала узнагароду.

І беглі мы з братам сцяжынкай роснай

туды, дзе шумелі клёны і сосны.

Мы зналі да клёнаў шлях самы кароткі -

хадзілі да іх мы па сок салодкі.

На самы узлесак выходзілі клёны.

Любілі прастор яны сонечны, дзённы.

Калі ж адчувалі дыханне слоты,

яны пакрываліся пазалотай.

І падаў уніз пад яе цяжарам,

www.rulit.me

Беларускія вершы | Белорусские стихи

Я жыву без цябе вельмі доўгаНа працягу ўжо некалькі год.Пазабыць цябе трэба напэўнаНе варошыць таго , што было.Прыпеў:Зорку шукаю , зорку шукаюЯк свой загублены лёс.І ўспамінаю, і ўспамінаюЯк табе юнай прынёс.Вочы зіялі , вочы зіяліБыццам та зорка ўначыНебу тады мы з табой абяцаліЗорку сваю зберагчы.

Успамінаю цябе днём і ноччуУспамінаю у цяжкія дні.І хачу да цябе дакрануцца

Няма настрою у АкімаКуды падзеўся , дзе прапаў?Яго згубіў ты можа сёння ,Калі на вуліцы гуляў?

Сядзіць засумлены АкімПавесіўшы свой нос.Чытае мама кніжку з імКрыху паспі сынок.

Стаміўся з бабушкай унучокГуляя ў сняжкі.Спацеў ён так, што аж прамокТаму настрой цяжкі.

Паспіш крыху і атдахнешТак набярэшся сіл.У сне таксама падрасцешІ сон яго змарыў.

Вось і вясёлы наш Акім

Мышка спіць у сваей норцыСпіцца ў дупле вавёрцы.Смачна спіцца і кратуЁн у зямлі зрабіў нару.

Спіць мядзьведзь абняўшы лапуСмокча смачна касалапы.І лісічка па утруСпіць абняўшы дзетвару.

Спіць таксама і бабёрЁн у вадзе настроіў нор.Спіць барсук , і спіць янотУ звярэй няма турбот.

Ты ж таксама засыпайВочкі ноччу закрывай .Спяць усе ужо звяры

Дзень распаўся на прысак,камары таўкуць мак,і лунае нарцысаўдаўкі водар і смак.

Месяц трапіў у пасткувечаровай пары.Прачынаюцца казкіна заснулым двары.

Нас Бадзюля гукае,у гушчар Блуд вядзе,касны крылы ўзнімаюць,Жэўжык сеткі прадзе.

На нізінным пакосе –слёз крынічны падман,у русалчыны косысны ўплятае туман.

То Пярэсна смяецца,наганяючы сум,

Ці васількі , а ці валошкіЗбіраў Васіль да самай ночкі.Збіраў у кошык ля ракіДля Васілісы пялёстачкі.

Яны ж свяціліся над ракойСваей нябёснай сінявой.І чай пахучым стане трошкіКалі ў ім цвітуць валошкі.

Зімой настрой падыме чайЗ яго валошкі не выбірай.Іх завары яшчэ разокІ адпраўляй у тармасок.

Яны ж табе напомняць летаІ іх цяплом будзеш сагрэта.

"Пра ўсе раскажа.."Стаіць,нікога не чапаеПакуль ніхто не ўключаеЯк закрануў,пішы прапаўНібы ў багну ты папаўПра ўсе раскажа,многа хлусіцьРэкламу "гнаць"часамі мусіцьІ што там новага ў свецеНа нашай матухне-планецеДзе войны,голад і нястачаХто ўхапіў за хвост ўдачуХто з кім развеўся,пажаніўсяЯкі артыст за грошы біўся

Ня будзе чыстага ліста,Мінулае не памірае,I як адмовіцца ад самога сябе,Як кінуць жменю ў сваю магілу.Зменяюсь, пазнаючы свет,Жыву, нясучы вопыт за плячыма…

Ля вогнішч начлежных і ля чуу́

Ты ўсе маўчыш...А мне няма выратавання,хоць i чакаю на "Чаму?" адказу звыш,і галашу: "Прыйдзі, маё Ты Спадзяванне,на крык душы! Яна знямогла ў пакаянннi!Суцеш з'яўленнем! Датыкніся — i суціш!"

I не маўчы,малю! Нiхто на гэтым свецеяк Ты не ўцешыць — аніколі, анічым.Дазволь i мне падчас нападку беспрасвеццяля ног Тваіх згубiць сябе, знайсцi i стрэціць

Імкнуўся спатоліць я смагуапоўдні гарачага лета –зачэрпнуў лясной прахалоды.Вада пралілася скрозь пальцыў крупчасты і друзлы пясок.

Імкнуўся спатоліць я смагукахання. Падатныя вусныпакрыў пацалункамі шчодра,а шчасце багата лілосяскрозь пальцы ў нястрымны ручай.

Імкнуўся спатоліць я прагупраўдзівых, утоеных ведаў,а словы і тэзы чужыяабрынулі неспадзявана

Мая малая радзіма

Малая радзіма мая –вялікая, слаўная Ліда,з якою я сэрца спаяў,з якою душа мая зліта.

Радзіма малая мая –дзе замак стары Гедымінаглядзіць, у мінулым ваяр,у сіняе возера мірна.

Малая радзіма мая –дзе ціхая рэчка Лідзейкавіецца, нібыта змяя;дзе “лакі”, “малочка”, “ліцейка”…

Радзіма малая мая –дзе шмат прадпрыемстваў працуе.Вядомая ў многіх краях

Асяніны... Асяніны...Стыне сэрца азярыны.Пачарнеў лісток асіныУ прагалінах ракіт...Успаміны...Успаміны...Як не ўзорваныя міныНа балоце ў журавінах...Восень, думкі і блакіт...

© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2018Свидетельство о публикации №118112005264

"Туман"Туман раптоўна пахаваеПад шэрым полагам дамыПад ім нябесаў сінь знікаеІ цьмяна свецяць ліхтарыУ лабірынце сонных вуліцТуман сустрэне і прытуліцьУ гэтай белай цішыніПаўзуць самотлівыя дніДажджы змяняе мокры снегЧас запаволіў шпаркі бегСярод навісшых шэрых хмарДаўно не бачна сонца тварЕсць у тумане нейкі сум

"Новагодні дзіцячы"Весялімся мы сягонняВакол елкі навагодняйПраз мяцель і снег глыбокіУ госьці к нам прыйшла здалекуЦацкі,зорачкі,сняжынкіУпрыгожваюць галінкіДзед Мароз не за гараміНовы Год сустрэне з намі.

Вецер шэпчаабсыпістамулісцю.Лісце шэпчазакалыханамусаду.Твае вуснышэпчуцьмне пяшчотна.Шэпт.Шэпт.Бясконцы шэпт.Не сысці б мне з розумуад шчасця.

Я іду пілігрымамЯ іду пілігрымамПа жыццёвых дарогах,Не хаваюсь за грымамАд людзей і ад Бога.На пагорку высокімНа хвілінку спынюся,Хатцы мілай бацькоўскайда зямлі пакланюся…Аддыхну ў дуброве,Да зямлі прытулюся,І вадзіцы свянцонайЯ з крынічкі нап’юся.Я іду пілігрымамПа крутой пуцявіне,Хтосьці кветку працягне,Хтосьці словам злым кіне.Я іду пілігрымамНебам шлях мой машчоны…

Я хацеў здаволіць смагу.

Жарты ружы вятроў: пахне крыкам і фугаю,Скрыпкі восеньскіх студняў,Брагі журба.Яблыкаў у траве разгубленасцьСлухаю.Дзён малацьба.

Рызы на цвік, рыззё – цвіркунам, і каб зорныя слівы,Зрэнкі чорнага перцу, часнок, калыханкі заранак.Дождж пасталеў і пайшоў, і мы пойдзем на ловы,Ловы вятроўУ галлі паламаных маланак.

Што такое Радзіма?Гэта пах верасоўМіж дубраваў цяністыхІ бясконцых лясоў,Гэта безліч блакітуНад палеткамі льноў,Хараство аксамітуЖоўтых ніў і палёў..Што такое Радзіма?Гэта крык жураўлеўУ бялёсым туманеЗадумленных палёў...Гэта ціхая песняШто ліецца без слоўПад жывыя напевыБелакрылых буслоў..Што такое Радзіма?Гэта квецень садоўІ дураслівы вецер

"Душа"Ці есць яна на самай справе?Ніхто не бачыў,кажуць есцьЯна як постаць у туманеЖыве ў кожнага як госцьДуша хаваецца ў пяткіКалі яе перапужацьІ ўцякае без аглядкіБяжыць яна,не перагнацьІ колер розны яна маеАдна празрыстая-крыштальДругая цемная такаяЯк быццам чорная вуальКалі нам цяжка і сумуемКалі нам горка і баліць

"Бацькоўскі дом"Мы ўсе з далекага дзяцінстваДзе грэла нас каханне маціДзе дух ад печанага хлебаСтаяў амаль у кожнай хацеДзе безклапотны,басаногіТы мераў пыльныя дарогіТаго маленства даўні пахЛяціць за намі нібы птахВянок цыбулі,што ля печыКалодзеж з чыстаю вадойШто засталося ў далечыУ думках мы няслі з сабойНе адарваць як пупавіну

И всё здесь повторяется.И всё здесь неповторно.Ничто не возвращаетсяВ круженье иллюзорном.Л.Воронова

Асенні сум... Фіранкі, нібы краты...Накрыла бездань шэрая прасцяг.Імжою подых восені працяты,І грэе голуб пер’ем мокры дах.

Не б’юцца ў вокны рэхам гукі колаў,

Мільгае сонца праз лістотуУ старым яблыневым садзе.І нехта шалік з пазалотыЯкраз на плечы мне прыладзіў.

Нібы царыцаю гуляю.Кружуся ў небе,лісце,птушках.Далоні сонцу падстаўляю,-Яшчэ на променьках пагушкай!

Прыняўшы вечаровы душ,Ноч па аблоках,Надзеўшы зорны капялюшЛічыла крокі.

І шляхам млечнымГэта ноч усё гуляла.Чароўны вальсавы матыўНам напявала.

А маладзік глядзеў уследІ хваляваўся.Ён рыхтаваў ёй кампліментДы...Ўстрымаўся.

Ну,давай!Ну,давй!Ірві струну!На гітары сваёй размаўляй.У чорным воку я бачу ману,Ды жадання ўжо цераз край.

Па падлозе абцас вырабляе,Квет злятае з чырвоных спадніц.Як жа страсна цыган гэты грае,Быццам жар абдае навальніц.

І здаецца няма ужо моцы.Але нехта крычыць:"Ну,яшчэ!"Ну, давай,распалі свае сонца,Хай мне сэрца яно апячэ!

Са святой нядзелькаю!Тчэ зіма кудзельку.Скора будзе у зямліБелая пасцелька.

Крохкі лёд на лужыцахСвеціцца хрусталікам.А сняжок балуецца,-Сыпле на ліхтарыкі.

На дамы,на вуліцы.І на лыпы елачак.І,здаецца,кружыццаКарагод паненачак.

Карагод паненачакУ беленькіх хусцінках.У кроснавых сукеначкахСрэбныя сняжынкі.

Вы не чулі?Вы не чулі?Восень ласкавай матуляйЗаспявала:"Люлі-люлі"

У садок нас павяла.Гамачок з галін спляла.Каляровы дыванокПасцяліла каля ног.

А вятрыска,яе брат,Пагайдаць нас будзе рад."Пройдзе усе...",-пяе яна.І прысніцца нам вясна.

У далекім ляскуЖыве Чэсік-лясун.У куфэрку ягоТолькі сум,толькі сум.

Пашкадуйце яго,Расчаруйце яго.Патанцуйце вы з імЗ сумным Чэсем лясным.

Стане ён танцаваць,Стане песні спяваць,І ніколі не будзеУжо сумаваць!

У шторах пажоўклых,Ля схаладнелай шыбыСтогне душа, ці то песня мая тоне?Сум невымоўны,Боль несціханы нібы,Вецер уздыхіГоніцьПа падваконні.

Анёл завітаў у госці.Ніхто, насамрэч, не заўважыўягоную кволую постаць:бацька свіную шынку ўзважваў,маці гусака абскубала,суседу на глупства часу бракуе,а суседка сказалашто анёл яе не хвалюе.А ты спачывала ў высокіх аблоках,раскінуўшы рукі, як белыя крылы,глядзела ў раскрытае вечнае небаі здавалася існым анёлам.

Там, за рэчкай, у барыПасяліўся нехта,Ён – як сон маёй пары,Ці як рыфма верша.

Цэлы дзень мяне дзяржыцьУ палоне думак,І гаворыць, як мне жыць,Дзе мой шлях-кірунак.

Успаміны прывяліДа бацькоўскай хаты,Адгукнуліся ў барыГулкім стукам дзятла.

Птушка сведчая, скажы,Што хвалюе дрэва,Можа, заклікі з вышынь:Пакланіцца трэба?

Дзесьці тут спакон трымаўСялянін сялібу,

Смерць ксяндза Адама ФалькоўскагаУ памяць аб падзеях 1863 годаКсёндз Адам Фалькоўскі, пробашч парафіі ў Ішчолне Лідскага павета, быў расстраляны 24 чэрвеня 1863 года за тое, што ў час імшы зачытаў маніфест Народнага ўрада і заклікаў прыхаджан да ўдзелу ў паўстанні. Сёння на тым месцы, дзе пахаваны ксёндз (тэрыторыя сучаснага парку культуры і адпачынку ў Лідзе), знаходзіцца памятны знак.

Ты граешзвычайныя гамы,выцягваеш гукіз актаваў.Лаўлю іху снежаньскай крупцыслязінкамі лістапада.

Хайзойдзецца рогатамвецер,акрэсліўшы формыакордаў.Ён ведае:розныя сэнсымы гукамішчасна яднаем.

І ты не хвалюйся,гарэза,калі што няўдаласыграеш –свабодунячутнага гукуя ў літарыпазбіраю.

Беражы чысціню нашай мовыАд заморскіх і варварскіх слоў.Продкам нашым яны не знаёмыяНам нятрэба замежных вятроў!

Наша мова багатая , гібкаяІ гучыць быццам звон ручайка .Яна потам з крывёю дабытаяПустазелля ў мове няма.

І дарэчы яна старажытнаяСярод нашых славянскіх усіх моў,У конкурсе самая мілагучнаяЎ ёй існуе ад сэрца любоў.

Сцеражы , беражы ад нападкаў яе

Ходзяць хвалі на пpасторы,Ці то поле, ці то моpа - сіні лён.Нібы песня, над палямиНібы неба пад нагамі- сіні лён.

Ціхім шоpахам пpыбояЗаручыў мяне з табою -сіні лён.Зноў мне сэpца pазтpывожыўHа вочы твае падобны- сіні лён.Прыпеў:Бо ён чароўнік- сіні лён,І зноў нам казкі дорыць ён,І наяве ўвесь міp напоўнен з наміМожа ён жартуе з намі - сіні лён.

Гарыць агеньчык- сіні лён,

Беражы чысціню нашай мовыАд заморскіх і варварскіх слоў.Продкам нашым яны не знаёмыяНам нятрэба замежных вятроў!

Наша мова багатая , гібкаяІ гучыць быццам звон ручайка .Яна потам з крывёю дабытаяПустазелля ў мове няма.

І дарэчы яна старажытнаяСярод нашых славянскіх усіх моў,У конкурсе самая мілагучнаяЎ ёй існуе ад сэрца любоў.

Сцеражы , беражы ад нападкаў яе

Льецца і льецца, нібы гады,У чыстых крыніцах цуд гэтай вадыНе замуцімы і глыбакіУ пушчах палескіх б'юць крыніцы.Устань раніцою і паглядзі:Б'ецца ў крыніцах агеньчык зары;Вечарам познім, ноччу густойМожна і зоркі крануць тут рукой.Чорныя хмары ценем прайдуць -Як наляцелі, так і сыдуцьЛьюцца крыніцы, і ніколіНе замуціцца цуд гэтай вады.Льецца і льецца, нібы гады,

"Хадзем".

Я азіраюся. Не пазнаю твару.За агароджаю саду стаіць дзяўчына,Плямінкі сонца мігцяць на яе абліччы.

Цёпла бруіцца паветра паўсоннай мары,Голас знаёмы ціхутка, ласкава кліча.

На яе пазіраю,Вырваная з хваляванняў.Не магу прыгадаць, хто янаі як у мой сон прыкрочыла.РаптамЯна ўсміхаецца -Так лагодна і шчыра,

Ухапіўшы крыламі блакіту,Прызямліўся срэбраны каўчэг.Мы выходзім парамі па трапе.Прамільгнулі радасныя твары.

Сёння мы вярнуліся з нябёсаў –Не далі застацца там грахі.Сцюардэса ў форменнай спадніцыАддае нас смогу і бетону.

Дзе натоўп імкнецца да падземкі,Развітальны погляд падыму:Ці паспелі помнікі з’явіццаЗ мармуровых, пёрыстых аблокаў?

Вылятаюць іскры з-пад абцасаў:Каралеўна па зямлі ідзе.Падпяваюць фуры гучным басамКаля прадпрыемства грамадзе.

А яна ўпэўнена штурмуеМетры да любімай прахадной.Да правычнай завадзі вяслуе,Затаіўшы ў сэрцы неспакой.

Грацыёзная, прамая спіна.Позірк ясны акрыляе свет.Не адзін распешчаны мыжчынаЗ захапленнем пазірае ўслед.

Паспявае ўсё яна як трэба:Кіраваць, любіць, жыццё тварыць.

Галінка на сцюжыАдна галінка кволая на сцюжы.І дзе той паратунак адшукаць?Няспынна снег над садам кружыць, кружыцьІ немагчыма слоту зваяваць.

Адна галінка, дзе выратаванне,Дзе выйсце з лабірынта, дзе яно?На жаль, не лечыць проста шкадаванне,Кадлі бяда пастукае ў акно.

Чарговы дзень на досвітку прачнецца.Чарговы дзень, пашлі надзею мне.Баліць нясцерпна трапяткое сэрца,

Ліст у калісьціЯ табе не пісала,Што дождж барабаніў па лісці.І што сум барабаніў па скронях, як дождж.Я пішу табе ліст у сваё дарагое калісьці.Ты прыедзеш---На крок ад маршруту здарож.Бачыш: вырас наш клён,Восень грэецца ў барве лістоты.А ў сэрцы тваімЦі гарыць хоць іскрынка цяпла?Мне здаецца,Што там , у цішы, каля нашага плота5Мая шчырасць і светласць навек адышла.

Калі ад працы цела нема ныеІ сонейка шыбуе на спачын,Душа плыве ў ваколіцы святыяМаіх бясконца дарагіх мясцін.

Там дрэмле вёсачка ля чыстай рэчкі,Яе гайдаюць ціха туманы.І ветрык малады – пяюн адвечны –Прыносіць шчодра летуценні-сны.

Спачну ў цішы чаромхавага раю,Дзе конікі трашчаць да хрыпаты,Дзе зоркі вечар, бы гады, гайдаеІ ўзводзіць таямнічыя масты.

Я захаплюся прыгажосці морам,

На тваіх плячах, Радзіма, цяжар часу.У тваіх вачах рашучы ўздым.У тваіх руках палітра красакІ прастор з багаццем баравін.

Ільняных палёў тваіх сінечаЦягне да сябе, нібы магніт.І ўзрывае душу ў ціхі вечарСветлых, ясных думак дынаміт.

Па тваіх сцяжынках аж да сконуМне цікава па жыцці блукаць.І насіць у сэрцы чысты гонарЗа твае палі і сенажаць.

За твае чысцюткія крыніцы,

Дзяўчаты ад яго ўсмешкі млелі,І кожная ўздыхала ўпотай,Ды адгушкалі светлыя арэлі:Ваенкамат, камісія і … боты.

Ён не хаваўся па задворках вёскі,Не выбіраў сабе бясхмарны стан.Недаравальнай явы адгалоскі…Як прыгавор: “Служы. Афганістан.”

І ён служыў сумленна і адданаНа той зямлі, што смерць нясла і слёзы.Як падарунак кожны новы ранакСярод пустыні і суровай прозы.

Мы блукалі з табой па купальскіх сцяжынах,Прысмак ночы клубіўся ля соннай ракі.Шчодра час нам дарыў залатыя хвіліны,Дзе запальвалі росы ў лугах светлякі.

Не шукалі мы папараць –кветку з табою,Ды яна і зусім не патрэбна была,Бо шчасліваю згадкай над ціхай вадоюЛетуценная мроя мая, нібы лодка, плыла.

Гаманіла тваё хваляванне нязвязнаю мовай,Асыпаліся ўсмешкі зусім незаўважна ў ваду,

Паўночна-захадны край!Панямоньне, Падзьвіньне, ПабужжаІ Падняпроў’е аддай,Як зможа цябе хто адужаць.

Вякі безупынна ляцяць,Руйнуючы замчышчаў цэглуІ лунае ад іх адзін сьцягТабе бел-чырвона-белы:

Сьцяг змаганьня і волі,Сьцяг вялікіх надзей,Рэе з грунвальдскай погоніНеўміруча да нашых дней.

Паўночна-захадны край!Свае рэкі, балоты, азёрыПад сьцягам набытым трымай,

Кінь мне яблык з сада.Ён тугі такі.Я яму так рада,Бо з тваёй рукі.

Паляціць барвовы,Падалом злаўлю.А яшчэ тры словы:"Я цябе Люблю!"

Ядвізе Паплаўскай

Каляровы клен за акном стаіцьКаляровы клен на мяне глядзіць.Фарбавы настрой,восеньскі настойСэрца супакой.

Каляровы клен,годзе сумаваць.Каляровы клен,я хачу гуляць.Ты пасыпь мяне сонечным лістомЗалатым руном.

Я ружовы ліст да неба паднясу,Завярну у яго зорную слязу.Хай мне будзе знак шчодрасці нябёсСпачувальных слёз.

Каляровы клён за акном стаіць.

Глагол-часціна мовы,якая адказвае на пытанне:што рабіць

***Насупраць дзверы.І з кватэрыЯны вядуць у шумны свет.Нагою я прыступкі мераюУ чужы трапляю чыйсці след.

Другою мне здаецца вуліца.Крок прыпыняю.Вецер у твар.І абаронна вочы жмураццаВузейшім робячы абшар.

Так адчувае сутнасць новае.Уключае розум,сэрца,слых.У глыбіні душу выхоўвае,Яе хавае ад чужых.

Ты пачні,а там адчуем,-А ці ёсць сугучны тон.Можна тэму браць любую,Тоькі б не сфальшывіў ён.

Тон высокага гучання,Як апошняя струна.Будзе чутна і ў растанні,Як вібрыруе яна.

На гэтым чорным дыване,Што ноч расцягвае над дахамНібыта хто пусціў з замахамБелёса поўня палыхне.

А ты стаіш пад той мішэнню,У грудзях баліць,- не прадыхнуць.І зоры кулямі імгненняўЗдаецца праз цябе лятуць.

www.vershy.ru


 
 
Пример видео 3
Пример видео 2
Пример видео 6
Пример видео 1
Пример видео 5
Пример видео 4
Как нас найти

Администрация муниципального образования «Городское поселение – г.Осташков»

Адрес: 172735 Тверская обл., г.Осташков, пер.Советский, д.З
+7 (48235) 56-817
Электронная почта: [email protected]
Закрыть
Сообщение об ошибке
Отправьте нам сообщение. Мы исправим ошибку в кратчайшие сроки.
Расположение ошибки: .

Текст ошибки:
Комментарий или отзыв о сайте:
Отправить captcha
Введите код: *